Chłopak obudził się jeszcze przed południem. Przez chwilę nie kojarzył ostatnich wydarzeń to tez nie zdziwiło go, ze jest w jakimś zupełnie obcym miejscu. Gdy jednak przypomniał sobie większość wydarzeń z ostatnich dni zerwał się niemal natychmiast- Luffy!- krzyknął przypominając sobie całe zajście ze słomianymi. Poderwał się szybko i aż spadł z łóżka, był już niemal w pełni zdrów jednak nadal nieco obolały przez co jego reakcja nieco podupadła. przez upadek ponownie poczuł ból w klatce piersiowej jednak nie był non tak intensywny jak wcześniej, nagle zauważył na swoim ciele bandaże. Chłopak na chwilę zapomniał o wszystkim i zaczął się zastanawiać skąd wzięły się opatrunki, był wszak wśród piratów, i to nie byle jakich bo piratów białobrodego. Nie spodziewał się, by ktokolwiek z nich mu pomógł. Osobiście nigdy wcześniej ich nie spotkał ale słyszał w siedzibie głównej marynarki wystarczająco wiele na ich temat. Chociaż na temat słomianych także, a okazali się inni...Nie, to niemożliwe.

Ace od rana był niespokojny. Wstał nie chcąc wzbudzać podejrzeń i całując ukochaną w czoło, jednoczeńsnie tak by jej nie zbudzić, wstał i ubrał  się, po czym wyszedł z kajuty. Spotkawszy po drodze Marco oboje wybrali się do kajuty gdzie leżał ich 'gość'. Spał jednak głośno chrapią. Marco już łapał za klucz przekręcając go gdy Ace położył mu rękę na dłoni. - Zostaw chłopaka, nic się nie stanie jeśli poczekamy aż się obudzi. - Ten yulko westchnął i odpuścił machając ręką lekceważąco; Godziny południowe. Cały statek już dawno się zbudził i tętnił życiem. Słychać było dzikie krzyki, wrzaski, przyśpiewki i kłótnie. Górny pokład aż wrzał. Za oknem piękna, słoneczna pogoda. Promienie słońca z każdych stron wypełniały pokład i oświetlały wszelkie możliwe zakamarki. Do kajuty Otta wchodzi dwóch mężczyzn. Jeden postawny, wysoki, i barczasty. Drugi nieco mniejszy - skąd już znajomy chłopakowi. Jasne włosy, fioletowa rozpięta kosuzla - i ten znak na piersi. - Rannym ptaszkiem to ty nie jesteś! - Krzyknął jasnowłosy. - A teraz... skąd jesteś i kto Cię przysłał?! - Krzyknął podchodząc do chłopaka i unosząc go jedną ręką w powietrze, chwytając tym samym za kark. - Uspokój się, Marco. To tylko dzieciak. - Odpowiedział drugi przyglądając się młodzieńcowi.

Obudziły ją ruchy dziecka, czule pogłaskała się po brzuchu.
- już niedługo mój malutki.-powiedziała cichutko po czym zaczęła się ubierać. Jej myśli powróciły do wczorajszego wieczora i niespodziewanego gościa,była ciekawa czy przeżył noc.
Za ścian dobiegły ja podniesione hałasy załogi i dźwięk jakby coś wpadło do wody.
Wyszła i jak się okazało, „rozmowa” z nieznajomym przybrała nieoczekiwany zwrot.
Wyciągnięto go z wody, lezał na drewnianej podłodze zgięty wpół.
-Przepraszam, przepraszam...- przedzierała się przez tłum gapiów. Pochyliła się nad chłopakiem i lekko potrząsnęła nim.
- Eh mój drogi, przysporzyłeś mi dodatkowej pracy dopiero co zmieniałam ci opatrunek.-uśmiechnęła się ciepło i odgarnęła mokre kosmyki włosów z jego oczu.

Ostatnio edytowany przez Carmen Gallegos (2013-02-27 21:38:39)

"Cholera... znowu tracę siły, jak przy walce z Kizaru"-Ty-Tylko tego można się spodziewać po piratach.- wykrztusił osłabiony chłopak dysząc ciężko.-Wszys-wszyscy jesteście tacy sami- dodał a z jego oczu zaczęły płynąć łzy. Chłopak zaczął się nieco mocniej wiercić, chciał jakoś uciec chociaż nie wiedział jak, był bezradny, nie miał żadnego pomysłu an to co mógłby zrobić, do tego jego przeciwnicy ponownie byli silniejsi. Czuł się całkowicie bezsilny w tej sytuacji. Jego żal powoli zamieniał się w gniew, zaczał się szarpać o wiele mocniej usiłując się uwolnić, jednak nawet jego umiejętności i siła fizyczna na nic się zdawały przeciw Diamentowemu Jozu który trzymał go w żelaznym uścisku.- No na co czekasz?! Zabij mnie! Nic więcej nie potraficie jak tylko bezsensownie mordować....CHOLERNI PIRACI!- Wydał z siebie ostatni krzyk rozpaczy zanim całkowicie nie pogrążył się w płaczu, czuł się jak najbardziej żałosny śmieć, okazał się nikim. bez chroniącego jego tyłka Vice-admirała Garpa był dla nich zwykłą zabawką, nic nie znaczącym chłopcem do pomiatania. Do tego okazał swoją słabość. Nie bał się śmierci, nigdy mu to nie przeszkadzało jeśli by umarł, ale po spotkaniu Luffiego i jego załogi nabrał nagłej chęci do życia, i częstszych zabaw. Czemu te chwile szczęścia musiały być tak krótkie...?

Marco wykonał zamach. Chłopak już tylko odruchowo zamknął oczy, znów to ciepło, tak blisko niego, ten płomień, ta bezradność. Rozległ się okrzyk. - Dosyyyyyyyyyyyyć! - Dobiegający z pokładu. Przy burcie stał wielki, ponad trzy metrowy kolos z wielkim, białym wąsem o kształcie półksiężyca. W ręce dzierżył ogromną włócznię, która stała dumnie, obok niego; Marco spuścił głowę, płomień zgasł. Czyżby Otto znów został uratowany? Wszyscy umilkli. - Kimże jest ten młodzieniec?! I dlaczego nie świętujecie przybycie nowego gościa?! Powinienem słyszeć tańce i przyśpiewki, a nie łzy i cierpienie mych dzieci! - Jozu puścił chłopaka, także spuszczając głowę. Wszyscy stali ze zmieszanymi minami, nie wiedząc co powiedzieć.

Kolor - Białobrody

- Staruszku proszę, jak nie dla niego  to zrób to dla mnie. Wiem ze wiele ci zawdzięczam ale i tak mieliśmy tam płynąć w poszukiwaniu nowego lekarza chyba ze ktoś z załogi został przeszkolony jako położna…- wiedziała ze tych argumentów nikt nie podważy.Rozejrzałą sie po twarzach kamratów, na zawnątrz zgrywali groźnych i odważnych a w środkuy to dobre duże dzieci.
Nadal klęczała na podłodze wczepiona w ramie Jozu. Otarła łzy i spojrzała na przybysza.

-N-nie ślepi barbarzyńcy?- Spytał zszokowany chłopak-K-Kłamstwo! Kłamstwo! To nie prawda!. To kogo ja przez tyle lat za...Cholera!- krzyknął zalewając się łzami gdy zrozumiał co przez tyle lat robił z Vice Admirałem zaślepiony, głupi. Przez grzech swojego ojca władował wszystkich piratów do jednego worka i robił to czego najbardziej nienawidził. Bezsensownie mordował tych, którzy nie chcieli się poddać marynarce. Chłopak ryczał jak małe dziecko, nie starczyłoby mu placów jednej ręki by wyliczyć ludzi których skrzywdził...zabił... w imię chorych idei które stopniowo podczas ostatnich dni upadały, niszczone przez ich stwórców. Nie był w stanie wstać i spojrzeć w oczy komukolwiek...
(Tak wiem, nie trwałoby to tak krótko ale powiedzmy, ze przyśpieszyłem "oświecenie" otta)

Nikt jakoś specjalnie nie przejął się chłopakiem. Dlaczegóż to? W końcu to obcy, intruz... Może to właśnie słowa kapitana, może chora mentalność załogi. Piraci to przecież też ludzie, z ciałem i duszą. Chłopak wraz z Carmen oraz Ace'm udali się na statek, gdzie dziewczyna zmieniła mu opatrunek; Kilka momentów głuchej ciszy później pojawił się Białobrody w otoczeniu kapitanów pierwszej i drugiej dywizji. Ogromny, podstarzały mężczyzna usiadł naprzeciwko chłopaka przyglądając mu się dokładnie. Dopiero po kilku chwilach odrzekł: - Nie wiem kim jesteś, skąd pochodzisz, ani nawet jakie są twoje zamiary. Wiedz tylko jedno - jeśli spróbujesz skrzywdzić me dzieci znajdę Cię nawet na krańcu świata, a tam dopadnę. - Przytankął jeszcze groźnie i westchnął powstając. - Jedz, pij i baw się. Możesz zostać ile tylko zechcesz.