Od budynku dzieliło go już kilka metrów, kryjąc się z niskim płotem a tym samym podpierając się mocno o niego wykorzystał moment braku osób trzecich i ruszył w kierunku budynku. Drzwi były otwarte, a w holu raczej nikogo nie było widać. Czyż to nie idealny moment? Chłopak od razu wskoczył do pomieszczenia gdzie przeszukując półki doszukiwał się leków, bandaży i opatrunków. Nie zastał jednak nic poza alkoholem i jadłem. Może już miał opuścić owy budynek lecz usłszał nadchodzące kroki, nie pozostało mu nic jak się schować; Wszedł mężczyzna, w średnim wieku - złotowłosy, w krótkich spodenkach i różowej, rozpiętej koszuli. Na klatce piersiowej znak Białobrodego - czyżby przypadkowo? A może coś jednak dosłyszał? Wpadł, pochwycił dwa dzbany sake i już kierował się do wyjścia, mogłeś odetchnąć z ulgą. W ostatniej chwili, gdy ten stanął w framugach drzwi coś zapłonęło - Otto mógł poczuć tylko falę gorącego powietrza przelatującą mu przed nosem - i nagle cichy szept. - Ślady krwi, pozostawiłeś coś po sobie. - Uderzając go dzbanem sake w potylicę. Chłopak znów stracił przytomność. Co chwilę budził się i mdlał. Został zaciągnięty gdzieś na środek obozu, w okół niego zebrał się dosyć spory tłum. Mężczyzna podniósł chłopaka po czym odrzekł: - I co ja mam z tobą teraz począć, hę?! - W okół słychać tylko krzyki 'skończ z nim Marco!', 'to intruz!'. Ręka napastnika zaczęła płonąć w jednej chwili błękitno-złotym ogniem, Otto znów powoli odchodził od zmysłów.

Kolor - Marco

-Ch-cholera- wydusił chłopak ostatnim tchem po czym ponownie zemdlał. Podtrzymywał świadomość siłą woli już bardzo długo i całkowicie opadł z sił. Jego ciało zawisło bezwładnie podtrzymywane już tylko przez dowódcę 1 dywizji Białobrodego Feniksa Marco.

- Przydał by mi sie silny mężczyzna do pomocy, w końcu jestem bezbronną kobieta sama nie doniosę go do kajuty...- uśmiechnęła się słodko i zatrzepotała rzęsami,pogłaskała się znacząco po brzuchu podkreślając tym samym swój obecny stan. - Nie lubiła podkreślać swojej kobiecości ale w tym przypadku wiedziała ze to będzie najlepsza broń.

- Dziękuje Jozu - uśmiechnęła się ciepło. - Do mojej kajuty, Ace na pewnie nie będzie miał nic przeciwko...zrozumie że nie mogłam inaczej postąpić. - Stanowczym krokiem wróciła na pokład tą sama droga którą przyszła, wzbudzając jak zawsze poruszenie załogi. Mimo ze znali ja 2 lata nie mogli przyzwyczaić się do jej specyficznej umiejętności.

Usiadła na brzegu łózka,odgarnęła grzywkę z oczu chłopaka, był taki młody...kto mógł go tak skrzywdzić. Mimo ze był nie przytomny, dostrzegła grymas bólu na jego twarzy. Wyjeła z komódki środki opatrunkowe i morfinę. Wolała by w czasie gdy będzie się nim zajmował nie zbudził się.
Do kajuty wszedł Ace i Marco. Po oczach Marco dostrzegła że był zdenerwowany.
- Nawet jeśli byłby naszym wrogiem...pomogłabyś mu kochanie...- Ace pochylił się nad żona i pocałował ja w policzek. Wiedział ze wszelkie sprzeciwy nic nie wskóra,musiał zaakceptować to jaka była.

Zamoczyła ściereczkę w misce wody, delikatnie ścierała zakrzepniętą krew z twarzy przybysza. Po chwili woda zabarwiła się szkarłatną czerwienią .
- Marco, przecież on w obecnym stanie nawet muchy by nie skrzywdził więc czym się tak przejmujesz ? Martwy i tak nic ci nie powie a jak przeżyje to może dowiesz się interesujących rzeczy… Przynieście więcej gorącej wody i czyste prześcieradła, czeka nas pracowita noc.
Bez słowa sprzeciwu wyszli pozostawiając ją sam na sam z rannym. Czuła ze musi zrobić wszystko by mu pomóc, musiał przeżyć… wewnętrzy głos podpowiadał jej ze ten chłopak dokona w życiu ważnych rzeczy.
Wstrzyknęła w jego żyły zbawienny płyn, po chwili rysy jego twarzy złagodniały…zasnął.
Najdelikatniej jak potrafiła rozcięła poszarpaną, nasiąknięta krwią koszule. Jej oczom ukazała się głęboka mocno krwawiąca rana.
Lata spędzane w niewoli wiele ja nauczyły, zszywanie ran nie było problemem martwiła się czy nie doznał urazów wewnętrznych na to nie mogła już nic poradzić .
Położyła dłonie na jego głowie i zamknęła oczy, czuła jak fala ciepła przechodzi z jej dłoni do jego ciała. Przekleństwo którym została obarczona jako dziecko czasami potrafiło być dobre… nastawienie i złączenie kości nie stanowiło dla niej problemu. Tą samą czynność powtórzyła przesuwając dłonie na jego klatkę piersiową, po czym wzięła się za zszywanie otwartej rany. Zakręciło się jej w głowie na widok krwi, lecz dokończyła powierzone jej zadanie.
Zmęczona osunęła się po ścianie na podłogę, oddychała głęboko jak ryba rzucona na ziemie by wyrównać przyśpieszone bicie serca. W tej chwili cieszyła się że była sama w kajucie, nie potrzebowała światków jej chwili słabości. 
Chłopak był młody i silny, miała nadzieje ze jego organizm będzie walczył reszta należała tylko do niego.

Trzęsienia nie ustępowały lecz przybierały na sile.  Z trudem wstała z podłogi,czuła jakby nogi miała z waty,przed oczami miała mroczki. Zacisnęła dłonie, tak mocno ze paznokcie przebiły skórę,ból pozwolił jej trzeźwo myśleć.
- Sprawdźcie co się stało, ja z nim zostanę.- darła prześcieradło na długie pasy robiąc z nich prowizoryczne bandaże. Z trudem panowała nad drżeniem rąk,zdawała sobie sprawe ze przesadziła z leczeniem obcego,lecz nie było czasu by kuracje podzielić na kilka mniejszych zabiegów.